عوامل موثّر بر پذیرش دورکاری و پیامدهای آن در شرکت های پتروشیمی منطقه ویژه اقتصادی ماهشهر

به واسطه پیشرفت علوم مختلف و به خصوص فنّاوری اطّلاعات، گسترش شبکه های ارتباطی و مخابراتی و افزایش نفوذ رایانه های شخصی در میان مردم تمایل به روش های سنتی کاری روز به روز در حال کاهش است. با این وجود مهمترین عامل برای نهادینه شدن دورکاری، پذیرش آن از سوی استفاده کنندگان است. هدف از این پژوهش بررسی عوامل موثّر بر پذیرش دورکاری و پیامدهای آن توسط کارمندان در شرکت های پتروشیمی ماهشهر است. روش این پژوهش از جهت هدف کاربردی و از نوع توصیفی است. جامعه آماری پژوهش، کارمندان شرکت های پتروشیمی منطقه ویژه اقتصادی ماهشهر است که در آن واحدها دورکاری انجام می شود؛ در این پژوهش برای نمونه گیری، با توجه به اینکه تعداد دورکاران 50 نفر بود، سعی شد بین همه آنان پرسش نامه توزیع شود که از این تعداد 39 پرسش نامه معتبر شناخته شد. ضمنا روایی و پایایی پرسش نامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 836/0 و تحلیل عاملی تأییدی مورد پذیرش قرار گرفت و داده ها با استفاده از آزمون های کولموگروف- اسمیرنوف، آزمون معادلات ساختاری به کمک نرم افزارهای spss.21 و pls مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد که جنسیّت، وضعیت تأهل، تعداد فرزندان، امنیّت شغلی بر پذیرش دورکاری هیچ تأثیری ندارند و تعهّد سازمانی، حمایت مدیریت و حمایت همکاران بر پذیرش دورکاری تأثیر مثبت معناداری دارند. پذیرش دورکاری بر تداوم دورکاری تأثیر معناداری ندارد. تداوم دورکاری بر پیامدهای پذیرش مثل تعادل کار و زندگی و بهره¬وری تأثیر مثبت معناداری دارد امّا بر کار تیمی تأثیر معناداری ندارد. تعادل کار و زندگی و کار تیمی بر بهره وری تأثیر مثبت معناداری دارند.